Γράφει ο Κωνσταντίνος Γκίκας, φίλος της Ομάδας, του site μας & μέλος της σελίδας μας στο facebook.
Βλέποντας τις εικόνες μετά το τέλος του ματς με τη Leicester, με έκαναν να αναρωτηθώ (για ακόμη μια φορά), πώς γίνεται ένας άνθρωπος που είναι τόσο μακριά και συνάμα τόσο κοντά να επηρεάζει την ζωή σου με τόσο θετικό τρόπο και να σου δίνει αναμνήσεις που θα μείνουν ανεξίτηλες στο πέρασμα του χρόνου.
Αλλά αυτό κάνει το ποδόσφαιρο. Έτσι δεν είναι; Έξω από το Anfield, κάτω από το άγαλμα του Bill Shankly, υπάρχει η επιγραφή: «Έκανε τους ανθρώπους χαρούμενους». Αυτή η φράση μπορεί να χαρακτηρίσει την πορεία του Roberto Firmino στη Liverpool. Αυτά τα ήθη κουβαλάει μαζί του σαν άνθρωπος και σαν ποδοσφαιριστής μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αυτά τα ήθη και τις αξίες που ρίζωσε στην ταυτότητα του συλλόγου ο Bill Shankly. Το ότι όλοι δουλεύουμε για όλους, το ότι η επιτυχία έρχεται μέσα από ομαδική δουλειά, το ότι μοιραζόμαστε τις χαρές.
Ο Bobby με την εργατικότητα του έδειξε σε όλους ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο. Ένας ποδοσφαιριστής μοναδικός στο είδος του που έβαζε τάξη στο χάος, πίεζε, δημιουργούσε, σκόραρε. Με μια αστείρευτη αγάπη για το άθλημα, χαρίζοντας μοναδικές στιγμές ποδοσφαιρικές μαγείας που μόνο μέσα από τις φαβέλες της Βραζιλίας θα μπορούσαν να βγουν. Παράλληλα, ήταν πάντα εκεί, με συνοχή, υπομονή και αντίληψη του παιχνιδιού που έχουν λίγοι, να βοηθήσει τους γύρω του. Το τέλειο γρανάζι για την ποδοσφαιρική μηχανή του Jurgen Klopp.
Ήταν Πέμπτη, επτά χρόνια πριν, όταν κατάφερα να πείσω τον πατέρα μου (μια από τις λιγοστές φορές που το κατάφερα) να παρακολουθήσουμε έναν αγώνα ποδοσφαίρου έξω. Το παιχνίδι; Liverpool – Villarreal. Προημιτελικός Europa League. Η καφετέρια του χωριού άδεια. Μόνο εμείς οι δυο και ο ιδιοκτήτης. Σε κάποια φάση του παιχνιδιού η μπάλα έρχεται στα πόδια του Bobby και κάνει εκείνη την τρίπλα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω το ταυτόχρονο βλέμμα έκπληξης και ενθουσιασμού που έριξα εγώ με τον πατέρα μου εκείνη τη στιγμή. Εκείνη την στιγμή αυτός ο παίκτης έγινε ο αγαπημένος ενός πιτσιρικά, σε ένα τυχαίο μέρος της Ελλάδας. Κλείνω τα 20 χρόνια ζωής και νομίζω πως είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Μια στιγμή πατέρα-γιου που απλώς έβλεπαν μπάλα. Η δύναμη του ποδοσφαίρου.
Προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου για αυτό που έρχεται το Σάββατο στο Anfield, στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι της σεζόν, αλλά δεν νομίζω να είμαι ποτέ έτοιμος. Μια από τις λίγες στιγμές που δεν θα μοιράζει χαρά στον κόσμο που τον βλέπει. Ένας θρύλος της ομάδας θα αποχωρήσει στο τέλος της σεζόν.
Η ζωή κάνει κύκλους, έτσι και ο κύκλος του Firmino στην ομάδα έφτασε στο τέλος του. Ο Rodgers δεν τον ήθελε όταν τον υπέγραψε η διοίκηση. Οκτώ χρόνια μετά αποχωρεί ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας του συλλόγου. Με το μόνιμο χαμόγελο του. Έχοντας κατακτήσει όλους τους τίτλους, αγαπητός από όλους. Συμπαίκτες, φιλάθλους, εργαζόμενους του συλλόγου. Όπως είχε πει και ο Klopp, δεν είναι σημαντικό τι λένε για εσένα όταν έρχεσαι, αλλά τι λένε για εσένα όταν φεύγεις.
There is something that the Kop wants you to know…
Bobby ευχαριστούμε για όλα.
Εις το επανιδείν.
